Wanneer ik Google vraag om “maiden voyage” te vertalen, verschijnt als antwoord “eerste reis”. Perfecte vertaling natuurlijk, maar het heeft niet de nautische , wat heroïsche connotatie van de Engelse variant. Wat volgt is dus een kort verslag van de Maiden Voyage van Take 5ive met haar nieuwe baasjes op zaterdag 24 mei.

Onze eerste tocht met Take 5ive mocht er zijn. We brachten haar van Stad aan ’t Haringvliet naar haar nieuwe thuis in Wemeldinge. Net geen 60 zeemijl over Haringvliet, Noordzee en Oosterschelde. Inlusief twee sluizen, niet onze favoriete bezigheid. We moesten al om vijf uur uit de veren. Eerst een auto in Wemeldinge gaan parkeren, vanwaar Nicos broer Danny ons naar Stad aan ’t Haringvliet brengt. Daar ligt ze dan, met haar donkerblauwe romp en elegante lijnen. (Ex-)eigenaars Erwin en Karen waren nog tot vandaag in de weer met een reeks kleine herstellingen uit te voeren. Take 5ive is nu dan ook in topvorm! Erwin geeft ons nog wat laatste instructies en drukt ons op het hart dat we hem steeds mogen lastigvallen met vragen. Het is geruststellend om een boot te kopen van iemand die er zo veel tijd aan heeft besteed en er zo bevlogen over praat. Dan volgt het afscheid – van Karen en Erwin en hun Take 5ive. Ze koesteren grootse zeilplannen en hebben hun zinnen gezet op een grotere, betere boot maar het valt hen duidelijk zwaar. Karen en Erwin, we beloven goed voor haar te zorgen!

We kunnen zeilen en hebben de route goed voorbereid. Toch zijn we nerveus. Voor het eerst het water op met “onze” Take 5ive! De proefvaart van enkele dagen eerder niet meegerekend. Die dag keurde Olav Cox onze nieuwe aanwinst en vond geen cruciale problemen. Niets om ongerust over te zijn dus. Ook de weersverwachtingen zijn goed. Dit alles neemt niet weg dat we met een bang hartje losgooien, onzeker over wat we op het water met onze nieuwe aanwinst gaan ervaren. Gaan we om te beginnen al zonder averij de box uitgeraken? De ruimte tussen de palen lijkt ineens zo klein, hoe krijgen we Take 5ive daar met haar dikke buik tussen? Tussen twee windvlagen door glijdt ze even later feilloos en gecontroleerd de box uit. Alsof schip en bemanning niets anders gewoon zijn. Op zich geen grote prestatie maar het geeft ons wel vertrouwen.

De eerste etappe over het Haringvliet verloopt rustig en probleemloos. We krijgen de tijd om te wennen aan de boot. Take 5ive vaart aangenaam en snel. Wel maakt ze snel helling. Tijdig reven is dus de boodschap, bij aan de windse koersen misschien zelfs vanaf zo’n 4 Bft.

Iets na de middag varen we als enige de Goereese sluis in. Aan de andere kant lonkt de Noordzee. Take 5ive reageert op motor varend heel goed op het roer en ik leg ze langs de sluiswand stil met slechts een beetje gas achteruit. Een groot verschil met de veel zwaardere Dufour 365 waar we tot nu toe mee voeren. Of ligt het aan de Maxprop, vergeleken met een klapschroef? Het is eigenlijk een hele mooie zeildag maar we liggen moederziel alleen in de sluis en straks op zee zullen we ook maar een handvol zeilboten zien. Is er voetbal op TV?

In de kom na de sluis, die trouwens niet tot de snelste behoort, hijsen we weer het grootzeil. Veiligheidshalve met direct twee reven er in. We kennen immers de boot nog niet goed en de wind is aan het toenemen en is erg vlagerig. Ook de genua wordt niet volledig uitgerold.

Een wijze beslissing, zo blijkt al snel. Take 5ive en haar bemanning krijgen op deze eerste tocht al hun vuurdoop. Of toch zoiets. Dramatisch is het allerminst maar van een luie tocht over zee is geen sprake. Van het voornemen om wat te lezen in de uitgebreide documentatie bij de boot, komt niets in huis. Bijna het hele stuk over zee zeilen we aan de wind met de boot op één oor. Twintig knopen met uitlopers van vijfentwintig tijdens vlagen en zo nu en dan een flinke golf. Take 5ive laat het niet aan haar hart komen en heeft in haar lange leven waarschijnlijk al veel erger meegemaakt. Als een volleerde dolfijn snijdt ze door de golven. Slechts een enkele keer maakt ze een kleine klap op een volgende golf. Dat was wel anders met de Beneteaus en Bavarias waarmee we vroeger op zee waren. Daar voelde het soms alsof je elke paar golven met de boot tegen een betonnen muur botste. Ons bootje doet het echt zeer goed. Ondanks het hellen loopt ze ook in vlagen niet snel uit het roer.

Geregeld komt er een flinke scheut water over de boeg en over dek. In de kuip blijven we gelukkig grotendeels droog. Bij een inspectieronde vinden wat binnengesijpeld water op de zeilzakken die op het bed in de voorpiek liggen. Wanneer er veel water over dek spoelt, lekt er wat binnen via het vluchtluik. Of het om de sluiting van het raam gaat of een lekkende verbinding tussen luik en dek is niet helemaal duidelijk en een diepgaand onderzoek wordt in deze zeegang verhinderd door opkomende zeeziekte. Zorgen voor later dus, het gaat immers maar om een paar druppels. Bij regen komt er waarschijnlijk niets binnen, er zijn immers geen tekens van chronische lekkage.

Verontrustender is het nieuws dat Nico even later brengt. Er staat er flinke hoeveelheid water in de de bilge! We komen er niet direct achter van waar het komt. Van buiten, dat wel, want het smaakt zout. Geen lekkende watertank dus. Allerlei scenarios flitsen door mijn hoofd. Enkele banale en een hele reeks desastreuse. Maar de expert had toch niets ergs ontdekt? Dan herinner ik me de kleine lettertjes in de overeenkomst.

De expertise en het bijbehorende keuringsverslag zijn geen vrijwaring en/of garantie tegen verborgen en andere gebreken die niet tijdens de expertise zijn ontdekt.

Toch heb ik niet het gevoel dat er iets ernstig mis is. Er lijkt ook geen water meer bij te komen. Eens aangekomen in Wemeldinge – ja we zijn er geraakt, in onze boot en zonder hulp van de KNRM – hebben we natuurlijk de halve boot gedemonteerd op zoek naar de oorzaak van nog geen halve puts water aan de verkeerde kant van de romp. Voorlopige conclusie: het kan niets anders geweest zijn dan het pomptoilet. Niettegenstaande alle afsluiters dicht stonden moet er onder helling ergens water uitgelopen zijn. To be continued.

We liggen net aan de wachtsteiger van de roompotsluis wanneer de Bavaria met Duitse bemanning die al een tijd achter ons aan motorde achter ons komt liggen. Ze lijken nogal gehaast en een van hen verwijt me dat ik de sluis nog niet opgeroepen heb. Of ik niet weet dat de sluis niet bemand is maar centraal bediend wordt en men dus niet weet dat we er in willen? Wanneer ik uitleg dat men dank zij camera’s goed kan zien dat er bootjes wachten, net zoals dat bij de Zeelandbrug en de Grevelingensluis werkt, kijkt hij alsof ik van een andere planeet kom. Van zodra de sluisdeuren half open zijn haasten ze zich volgas door het rode licht voor ons naar binnen. Gelukkig moest er niet eerst iemand naar buiten. Hoe komen die Duitse zeilers toch aan hun slechte reputatie?

Het laatste stuk zeilen we over bekend terrein. De Oosterschelde kennen we ondertussen van buiten. De wind is wat geminderd en het water is rustiger dan op zee. Het wordt wel regenachtig, de ene regenboog na de andere verschijnt maar we ontsnappen als bij wonder aan de buien. Wanneer we de Zeelandbrug bereiken, komt de zon nog even door de wolken kijken voordat ze achter de horizon verdwijnt. Nu het aan boord rustiger wordt, krijgt vermoeidheid greep op de bemanning. Het was een lange en stresserende week die eindigde met een apotheose. Onze eerste eigen boot, en het is een pareltje!

De Zeelandbrug voorbij zien we het niet zitten het eind naar Wemeldinge op te kruisen. Het wordt donker, we zijn moe en hongering en ruiken de stal. Dan maar de motor erbij. Die start naar gewoonte direct en via het Brabants Vaarwater motorzeilen we de laatste mijlen naar huis. We kunnen net voor het donker wordt nog even zwaaien naar de zeehondjes op de Vondelingsplaat. Temidden van de flikkerende boeienlichtjes zoeken en vinden we twaalf uur en 60 mijl na ons vertrek de haven die Take 5ives nieuwe thuis zal worden.  Meer slapend dan wakker vinden we ons plekje aan de steiger. We ruimen wat op, zetten een pizza in de oven en vallen niet lang daarna uitgeteld maar voldaan in coma voor de eerste nacht van vele op onze eigen boot.